CAI LLUEVE, NÚMBERU NUEVE

Seliquín, vamos dir conociendo coses d'esti vecindariu tan particular. Nun tien de dicise que cualaquier parecíu cola realidá ye pura casualidá.

LA LLUZ

La lluz de les escaleres matábase. Un vecín zarapico con un escalón. La so muyer vase escontra él y esnidien camín del descansu. Los sos glayíos son inoraos pol restu’l vecindariu, como yá yera vezu nellos. Ella llogra averase a una puerta y mediu llevantase hasta’l timbre. Un ruíu dexa a les clares que taben mirando pela furaca. Sonó la voz disimulada nuna cercanía llonxana.

-¿Quién ye? –los glayíos del par de víctimes mécense col abrir de la puerta-. Nun quiero nada. Váiganse –l’home dexa los glayíos pa llanzar berríos-. Váiganse o llamo a la policía.

La muyer y l’home entamaron a dase más a les voces hasta la llegada de la policía. Entós, na cai Llueve númberu nueve decatáronse que yera de fatos aforrar cola lluz de les escaleres ensin enantes facer un seguru mélicu. Coses de la vida.