1 mar 2011

COSES DE CORDOBELLO

VOROLÓI


Vorolói ye un conceyu mui averáu a les sos tradiciones. “Cúntense tantes como pueblos son” dicen, pero nun tán no cierto. Hai una tradición común a tol conceyu y que vien de vieyo. Nes dómines nes que naide nun s’alcuerda, aportaba un día nel añu en que toos teníen de preñar a les sos tierres. En cada familia escoyíase al fíu primoxénitu que tenía d’acariñar a lo llargo’l día les güertes y na nueche chucase con elles. Cuanto meyor les mingaba, meyor collecha sacaba. Na xornada del día depués entamábase una llacuada na que l’home recuperaba les fuercies.

Los “Calcetos” yera una afamada familia que llograba les meyores colleches y per ende axuntaben los meyores manxares pal día siguiente. Na historia familiar remembrase con munchu ciñu a un “calcetu” qu’algamó lo que naide ficiere hasta entós. Cucara tanto a una güerta que la dexare asperando descendencia. Mentanto lu concebía y non surdieron de les sos fondures los frutos más dolces y grandes que naide nun yera a tastiar. El “Calcetu” acuriosábala y agasayábala como d’una muyer se tratare. Dába-y chuchos y nun había nueche que nun l'amoreciere. El silenciu de dambos llogró sacar a la vida a un neñu guapu guapu y llistu. Fo’l “Fíu de la Tierra”. D’él y la so descendencia siempres fueron les capacidaes de curar a tolos seres de la naturaleza.

D’entós p’acó, esi día tresformóse nuna selmana y tolos machos de la familia tienen d’agasayar a les femes y les sos tierres. Na tiesta de toos ta’l llograr que naza otru Vorolói, pero asina sólo se llograron llamar pá y fíu. Enantes nun hebio otros y depués de mamo non, cada vez que se quier nomar a dalguién asina, tresfórmase en fema el fetu.

No hay comentarios: