Llenzu Escritu 6

Mañana entrada 100, 1 añu del blog y descansu hasta ochobre.

JAZZ ACOMPASÁU

Aquel club enllenábase de fumos ilustraos y ritmos acompasaos nun jazz xabaz del sieglu XXI. Toles nueches acoyía al mesmu grupu que desllucía a tolos que se-y poníen per delantre na ciudá. Xubíen al escenariu y sosteníenlu coles sos notes d’almiración. De sópitu, sonaba’l saxo y tolos deos tamborilaben nes sos improvisaes meses. Yera la estrella. Yera l’almiración. Yera jazz.

El llunes estrenóse con ellos un trompeta. Naide nun lu conocía. Yera nuevu na ciudá. La so mocedá solfeaba los ritmos vieyos con arume tribal. Los espectadores dexaron de respirar sonoro y amiraron con medrana al saxofonista, figura’l club. Naide nun s’atreviere a tocar meyor qu’él. Los deos llanzáronse a camudar de metal. El saxofonista, enllenu vanidá, dexó escapar un silenciu qu’enxamas se tocare na ciudá. Dalgún ixuxú dexóse glayar, frayando a la trompeta’l so compás. El saxo acolumbrólu despreciatible, naide nun tocaba una nota ensin avisar. El trompetista camudó de llocal y ciudá. El saxo llucíase pente los babayos del llugar.

Ilustrador: Miguel Jiménez